سرویس جهان مشرق - نشریه آمریکایی آتلانتیک در یادداشتی به ناتوانی دولت آمریکا در مبارزه با کرونا نوشت: هنگامی که ویروس به آمریکا رسید، کشور را دچار مشکلات جدی یافت و بی‌رحمانه فرصت را غنیمت شمرد. بیماری‌های مزمن ــ طبقه سیاسی فاسد، دیوانسالاری ریشه‌دار، اقتصاد عاری از احساس، مردم تفرقه‌زده و پریشان‌خاطر ــ سال‌ها پابرجا بودند بی‌آنکه درمان شوند. یاد گرفته بودیم با علائم بیماری بسازیم و کنار بیاییم. همه‌گیری بیماری با چنین مقیاس و ژرفایی در واقع شدت و حدت علائم را برملا و آشکار ساخت و آمریکایی‌ها از اینکه می‌دیدند در دسته‌بندی کشورهای پرریسک قرار دارند شوکه شدند.

این نشریه آمریکایی در ادامه به رویکرد نادرست دولت ترامپ در قابل کرونا اشاره کرد و نوشت: بحران مستلزم یک واکنش فوری، معقول، و جمعی بود. آمریکا در عوض همانند پاکستان یا بلاروس واکنش نشان داد ــ همچون کشوری با زیرساخت‌های ضعیف و دولتی ناکارآمد که رهبرانش به‌واسطه فساد یا حماقت بیش از حد قادر به دور ساختن درد و رنج از عامه مردم نیستند.

دولت آمریکا یک فرصت دو ماهه جبران‌ناپذیر را هدر داد و خودش را آماده مواجهه با بحران نکرد. رئیس‌جمهور عامدانه چشمانش را بست، دیگران را سپربلا کرد، رجز خواند، و دروغ گفت. سخنگویان وی نیز از تئوری‌های توطئه و شیوه‌های درمانی معجزه‌آسا سخن گفتند. چند نفر از سناتورها و رؤسای اجرایی شرکت‌ها ــ نه با هدف جلوگیری از فاجعه، بلکه با هدف کسب منفعت از آن ــ به سرعت دست به کار شدند. هنگامی که یکی از پزشکان دولت تلاش کرد درباره خطر به عموم مردم هشدار دهد، کاخ سفید میکروفون را از دستش گرفت و به پیام وی ابعاد سیاسی بخشید.

در طول ماهِ بی‌پایانِ مارس، آمریکایی‌ها هر روز صبح از خواب بیدار می‌شدند و می‌دیدند که شهروندِ یک کشور از هم فروپاشیده هستند. در نبودِ یک طرح ملی ــ یک دستورالعمل منسجم و یکپارچه ــ خانواده‌ها، مدارس، و ادارات خودشان باید تصمیم می‌گرفتند که آیا کار را تعطیل کنند و به قرنطینه بروند یا نه.

هنگامی که کمبود شدید کیت‌های تشخیص، ماسک، لباس پزشکی، و دستگاه‌های کمک تنفسی آشکار شد، فرمانداران این اقلام را از کاخ سفید طلب کردند. کاخ سفید سپس از کسب‌وکارهای خصوصی خواست تا این اقلام را تأمین کنند، اما آنها قادر به چنین کاری نبودند. ایالات و شهرها ناگزیر درگیر یک جنگ قیمتی شدند و در نتیجه در دام گران‌فروشی و سودجویی شرکت‌ها افتادند.

شهروندان چرخ‌های خیاطی خود را از انباری بیرون کشیدند تا سلامت کارکنانِ نه چندان مجهزِ بیمارستان‌ها را حفظ کنند و بیماران خود را زنده نگه دارند. روسیه، تایوان، و سازمان ملل کمک‌های بشردوستانه برای ثروتمندترین قدرت دنیا فرستادند ــ کشور مسکین و بینوایی که کاملاً گرفتار هرج‌ومرج شده بود. دونالد ترامپ نگاه کاملاً شخصی و سیاسی به بحران داشت. وی که دغدغه پیروزی مجدد در انتخابات را داشت، همه‌گیری ویروس کرونا را به مثابه جنگ دانست و خودش را رئیس‌جمهور دوران جنگ معرفی کرد.

در پایان این یادداشت آمده است: مبارزه با هدف غلبه بر همه‌گیری بیماری باید مبارزه در راستای احیای سلامت و بازسازی کشور نیز باشد. در غیر این صورت، سختی و اندوهی که در حال حاضر تجربه می‌کنیم هیچگاه جبران نخواهد شد.

تحت رهبریِ کنونی هیچ چیز عوض نخواهد شد. اگر حوادث ۱۱ سپتامبر و بحران سال ۲۰۰۸ موجب از بین رفتن اعتمادها نسبت به تشکیلات سیاسی پیشین شدند، بحران سال ۲۰۲۰ باید ما را از این ایده که ضدیت با سیاست راه رستگاری ماست،  به کلی کنار گذاشته شود. اما پایان دادن به این رژیم که ضروری و منصفانه است، صرفاً آغاز راه است.